Bu Sefer Ben Dürttüm Sabahı

    Yine bir gün, çok sabah uyandığımda, açık pencereden giren ve kırmızı kollarımı, bacaklarımı soluk beyaza bürüyen gün ışığı -bu haliyle gizli bir kıskançlık içinde ayı taklit etmeye çalışır ve kimseye yakalanmayacağını sanır, oysa ben görürüm- üşümüş karolara basan henüz uyanmamış ayaklarımı suya götürse. Sanki çevredeki her şeyden katbekat soğuk ve kadim olan suya. Avuçlarımdan su içmek istiyorum böyle bir sabah.

    Bu öyle bir sabah olmalı ki; her şey en sade, en soğuk haliyle hareket etmeli. Özellikle zihnim. Daha az soru ve hemen hemen hiç cevapla.

    İşte uykudan arınmış halim, ilk saniyelerinde en duru portreni yakalar.

    Sonrası malum. Güneş bile örter duygularını.